Sophie van der Stap, Meisje met negen pruiken

boek

Ga met jouw cursor (muis) over de groene woorden of klik op deze woorden voor een vertaling of definitie.

Je ziet nu de tekst met Poolse vertalingen. Verander de taal voor de Nederlandse definities, de Engelse vertalingen of de Franse vertalingen.

Sophie is een meisje van 21 jaar. Zij heeft kanker en door de chemokuur verliest zij haar haar. Ze koopt negen pruiken die ze allemaal een andere naam geeft: Stella, Sue, Daisy, Blondie, Platina, Oema, Pam, Lydia en Bebé.

Zaterdag 29 januari 2005

Ik ben kwaad. Het is zaterdag en alles is anders. Nee, ik ben vanmorgen niet naar de markt gegaan en ik heb geen koffie gedronken op de Westerstraat. En nee, ik bereid me dit weekend niet voor op een nieuw semester studeren. Aanstaande maandag, 31 januari, moet ik naar het ziekenhuis voor mijn eerste chemokuur. De volgende twee maanden moet ik iedere week terugkomen voor een nieuw shot vincristine, etoposide, ifosfamide en nog meer chemische stoffen met Chinese namen.
Ik sta voor de fotocamera. Ik hoor de muziek van Mick Jagger die uit mijn radio komt. Ik hou van de stem van Mick Jagger en de harde rockgeluiden uit de gitaar van Keith Richards. En ik hou van de fotocamera. Ik heb Martijn, een fotograaf en een goede vriend, gevraagd om mij, Sophie, te fotograferen zonder kankerhoofd.
Ik ben emotioneel. Het is de eerste keer sinds woensdag dat ik niet getroost word. Ik zie mijn gezicht op het digitale scherm van Martijn. Ik kan zien dat de emoties van de laatste dagen nog door mijn lichaam gaan. Mijn ogen glinsteren. Ik laat me helemaal gaan en dat voelt heel goed. Ik voel me bang en sterk op hetzelfde moment, maar nu, voor de camera, meer sterk dan bang. Fuck kanker. Fuck het ziekenhuis. En fuck al die witte jassen.

Zaterdag 26 maart 2005

Pruiken zijn veel meer dan een bos haar. Ze doen iets met me, niet alleen aan mijn hoofd, maar ook aan hoe ik mij voel als vrouw. Ik zie er anders uit en daardoor krijg ik andere reacties. Stella, Sue, Daisy of Blondie. Het is zo anders als ik Daisy op mijn hoofd zet. Het is een complete transformatie. Lange krullen tot op mijn rug. Mijn Italiaanse schoentjes veranderen plotseling in hoerenschoenen, mijn spijkerbroek verandert in een legging en mijn kleine decolleté in een echte attractie. Daarom hou ik zo van Daisy. Daisy is het beste na een korte pauze. En als haar krullen vrolijk dansen. Iedereen wil weten wie de persoon onder die blonde krullen is.

Als ik Daisy ben, hou ik van heel andere dingen als Sue, Stella of Blondie. Ik krijg dan veel aandacht. Lekker bewegen met mijn haar, lachen om elke domme grap, milkshakes drinken in plaats van tomatensap en lipgloss op mijn lippen doen. Ik kijk dan graag naar Desperate Housewives en luister niet graag naar mijn vriend Jaap die een boek van Vergilius leest. Mijn teennagels moeten rood. Ik droom van romantische avonden met Dokter K, maar die droom heb ik altijd, ook zonder Daisy. Als ik Sue op mijn hoofd heb, heb ik iets wat andere vrouwen niet hebben: wilde rode haren. Iedereen ziet mij dan. En ik hoef niet te lachen om domme grappen of mijn haar te bewegen.
Toch hebben de vier dames allemaal een beetje Sophie. Sophie die verandert door deze dames. Sophie die ziet hoe Daisy, Blondie, Sue en Stella problemen oplossen. Die ziet dat Daisy, Blondie, Sue en Stella samen een nieuwe Sophie zijn.